چگونه توافقنامه شراکت تنظیم کنیم؟
پیش از شروع همکاری تجاری با دیگران لازم است توافقنامه شراکت تنظیم کنید.
کسانی که در مجموعه‌ی ما عضویت دارند اغلب می‌پرسند برای تنظیم توافقنامههای تجاری چه مواردی را باید رعایت کنند و اجرای چنین توافقنامه‌ای چه نتایجی در بردارد. کمی جستجو کردیم تا بفهمیم برای تنظیم توافقنامه چه چیزهایی را باید بدانید.
نحوه تنظیم توافقنامه شراکت
تنظیم توافقنامه شراکت قسمت مهمی از شروع همکاری با یک یا چند نفر است. توافقنامه‌ی شراکت درواقع سندی است که شما و شرکایتان تنظیم می‌کنید و در آن به‌طور شفاف به بیان وظایف، مسئولیت‌ها و درصد سود تعلق‌گرفته به هر طرف می‌پردازید و همچنین دیگر جنبه‌های شراکت را در آن ذکر می‌نمایید.
بااینکه تمام توافقنامههای شراکت یک‌شکل نیستند اما بندهایی وجود دارد که بهتر است همیشه در این نوع توافقنامه‌ها درج گردد.
نام همکاری
توافقنامه‌ی شراکت، سندی قانونی است و درست مثل هر سند قانونی دیگر دارای قوانین و احکام مختص خود است. اگرچه توافقنامههای شراکت بسته به نوع همکاری متفاوت‌اند اما برخی موارد را باید در تمام آن‌ها به‌طور شفاف بیان کرد.
نام توافقنامه باید در دفتر بخشدار ثبت شود تا از در دسترس بودن این نام اطمینان حاصل شود. وقتی نام انتخاب و سپس ثبت شد، تمام اسنادی که مرتبط با این توافقنامه هستند باید با همین نام ثبت شوند.
سرمایه، سرمایه‌گذاری و سود و زیان
سرمایه‌گذاران باید دقیقاً بگویند چقدر در کسب‌وکار شما سرمایه‌گذاری کرده‌اند. مایک گلگر، مدیر منطقه‌ای مشاغل خرد ناحیه‌ی داکوتای شمالی گفته: «اگر بخواهید میزان و نوع سرمایه‌گذاری را که در کسب‌وکار شما شکل‌گرفته به‌صورت جامع بیان کنید لازم است حتماً یک توافقنامه همکاری کتبی تنظیم کنید.»
سهم یا درصدی که هر شریک از این مشارکت دریافت می‌کند باید با میزان سرمایه‌گذاری‌اش مطابقت داشته باشد.
گلگر ادامه داد: «برداشت پول/دارایی از این شراکت در حقیقت کاهش سرمایه‌ای است که هر یک از شرکا وارد شرکت کرده! شرکا «حقوق» یا «کارمزد» دریافت نمی‌کنند. پس هر مبلغی که در قالب پول نقد یا دارایی از این کسب‌وکار خارج می‌کنند برداشت از سرمایه اولیه محسوب می‌شود. یکی دیگر از موارد مهمی که باید در توافقنامه‌ی شراکت با جزییات ذکر شود، میزان دارایی/پولی است که هر شریک می‌تواند از شرکت خارج کند.»
همه‌ی کسب‌وکارها در هرسال سودآوری ندارند؛ به‌ویژه وقتی تازه شروع به کار می‌کنند باید کمی خاک بخورند تا شرکت به سودآوری برسد. توافقنامه شراکت میزان سهم هر شریک را نسبت به ضرر سالانه نیز مشخص می‌کند. در اغلب موارد اختصاص ضرر بیشتر به شرکایی که در ابتدا در شرکت سرمایه‌گذاری نکرده‌اند غیرقانونی محسوب می‌شود. درست مثل سود، ضرر و زیان نیز نسبت به درصد سرمایه‌گذاری شرکا تعیین می‌شود.
نقش شرکا
برای تعریف نقش هر یک از شرکا در توافقنامه‌ی شراکت باید از زبان خاصی استفاده شود. با این کار، شریکی که مجاز به تنظیم چنین قراردادهایی بدون جلب توافق دیگر شرکا نیست نمی‌تواند شرکت را درگیر توافقنامههای اجباری کند.
شریک عمومی در یک شراکت محدود (شراکتی که در آن یک شریک عمومی و یک یا چند شریک محدود حضور دارند) شخصی است که مسئولیت تراکنش‌ها و تصمیمات روزمره تجاری را بر عهده دارد. شریک عمومی مسئول بدهی‌ها و مسئولیت‌های موجود در شرکت است.
شرکای محدود که به آن‌ها «شرکای مسکوت» نیز می‌گویند، اراده‌ای در نحوه‌ی اداره‌ی شرکت ندارند. آن‌ها فقط در شرکت سرمایه‌گذاری می‌کنند و سود مربوط به خود را دریافت می‌نمایند. اگر شرکت با مسئولیت محدود تأسیس‌شده باشد دیگر هیچ شریک عمومی وجود نخواهد داشت؛ به این معنی که تمام شرکا مسئولیت شخصی محدودی در قبال بدهی‌های شرکت دارند.
اگر جایگاه شرکا به‌طور شفاف در توافقنامه‌ی شراکت مشخص نشود ممکن است با شرکای مسکوت با مشکل مواجه شوید چراکه ممکن است بخواهند تصمیماتی برای شرکت بگیرند که خارج از حوزه‌ی اختیارات آن‌ها است.
حل اختلاف
ممکن است همیشه با شریکتان موافق نباشید و همین باعث می‌شود اختلافاتی بین شما و او به وجود بیاید. اگر تعداد شرکا فرد باشد، با رأی‌گیری می‌توان به نتیجه رسید اما در بدترین شرایط ممکن است با شرکایتان در دادگاه ملاقات کنید که مستلزم صرف پول و وقت زیاد است.
سوسن سولویک، مدیرعامل و مؤسس «ItsYourBiz.com» می‌گوید: «توصیه می‌کنم یک‌بند برای مشخص کردن میانجی در توافقنامه‌ی شراکت درج کنید تا بتوانید طی فرآیندی مشخص اختلافات اساسی را برطرف نمایید. بند میانجیگری در اغلب موارد می‌تواند خیلی از اختلاف‌ها را حل کند و به روابط تجاری سامان بدهد.»
حق شُفعه
سهم هر شریک پس از مرگ او به دیگر شرکا منتقل می‌شود مگر اینکه در توافقنامه شراکت چیزی جز این قیدشده باشد. در برخی مناطق، سهم شریک متوفی می‌تواند به همسر بازمانده‌اش منتقل شود که می‌تواند نحوه‌ی مدیریت شرکت را کمی پیچیده کند. برای اطمینان از تداوم کار شرکت بهترین راه این است که شرکا بر سر این موضوع به توافق برسند و آن را در توافقنامه شراکت قید کنند؛ همچنین بهتر است هر یک از شرکا به این مورد در اموال منقول شخصی خود اشاره کند.
