در دنیای فناوری اطلاعات، تشخیص سطح برنامه نویسان کمی گیج‌کننده شده است. برخی می‌گویند برنامه نویسان تازه‌کار یا به‌اصطلاح (Junior) کسانی هستند که کمتر از یک سال تجربه کاری دارند و برنامه نویسان ارشد کسانی هستند که بیش از 5 سال سابقه کاری دارند؛ برخی دیگر معتقدند این اسامی بر اساس گواهی‌ها و صلاحیت‌های عملی ایست که متخصصان کد نویسی به دست می‌آورند.
همیشه رسم روزگار بر این بوده که حقیقت آمیخته با باطل باشد. حقیقت این است که هر شرکت فناوری اطلاعاتی بر اساس ویژگی‌هایی که خودش مشخص می‌کند این برچسب‌ها را به افراد متخصص می‌زند. در واقع آن‌ها افرادی حقیقی را استخدام می‌کنند نه مجموعه‌ای از عملکردهای فنی! پس افراد را بر اساس نیازهای خود طبقه‌بندی می‌کنند.
علی‌رغم وجود ابهام در این موضوع، ویژگی‌های خاصی وجود دارند که سطح دانش برنامه نویسان نرم‌افزار را مشخص می‌کند. به طور کلی داشتن این ویژگی‌ها برای برنامه نویسان هر سطح جزء بدیهیات است.
برنامه نویسان تازه‌کار (JUNIOR DEVELOPERS)
برنامه نویسان تازه‌کار فقط وقتی می‌توانند روی یک پروژه فعالیت داشته باشند که توسط شخص دیگری بازنگری شود. این برنامه‌نویس می‌تواند وظایف ساده‌ای را که به او محول می‌شود بدون کمک انجام داده و فقط زمانی می‌تواند از پس وظایف سخت‌تر (دارای سختی متوسط) برآید که کمک داشته باشد.
قاعده‌ی کلی این است که برنامه نویسان تازه‌کار هیچ تجربه کاری ندارند و اگر هم تجربه‌ای داشته باشند کم است؛ درنتیجه لازم است در موردتعامل با گروه و نحوه‌ی مدیریت برخی عناصر زبان برنامه‌نویسی مهارت کسب کنند. یکی از توانایی‌هایی که برنامه‌نویس در این سطح باید داشته باشد تکمیل وظایف غیر پیچیده است مثلاً اگر پروژه شامل ساختارهای آماده باشد لازم است بتواند بر اساس زمان مقرر قطعه‌ی دیگری از منطق استاندارد برنامه را به کدها اضافه کند. برنامه نویسان تازه‌کار باید در زمان مناسب درخواست کمک کنند تا در انجام قطعه‌ای خاص از یک وظیفه وقت تلف نکرده و خود را اذیت نکنند.
برنامه نویسان سطح متوسط (MIDDLE-LEVEL DEVELOPERS)
در حرفه ی برنامه نویسی نرم افزار، متخصصان در این سطح می‌توانند وظایفی با درجه سختی متوسط را به‌تنهایی و بدون گرفتن کمک از دیگران تکمیل کنند اما برای انجام وظایف نسبتاً سخت ممکن است نیاز به همکاری برنامه نویسان ارشد داشته باشند. به‌طورکلی برنامه نویسان سطح متوسط باید تعهد بیشتری داشته و محدوده مسئولیت‌های بیشتری را قبول کنند. این برنامه نویسان لازم است توانایی کار با نمونه‌ها و برنامه‌های استاندارد را داشته باشند و ساختار اپلیکیشن‌های استاندارد را بشناسند. برنامه‌نویس سطح متوسط معمولاً تجربه کار با 2 تا 4 شرکت را دارد.
برنامه نویسان ارشد (SENIOR DEVELOPERS)
برنامه نویسان ارشد باید توانایی پذیرش سنگین‌ترین مسئولیت‌ها را داشته و بتواند سخت‌ترین وظایف را به انجام برساند. کد نویسان در این سطح با فریم‌ورک و کتابخانه‌ها به‌طور کامل آشنایی دارند. مسئولیت کلیدی آن‌ها اتخاذ تصمیمات فنی درست در محدوده پروژه‌ی در دست انجام است؛ یعنی تصمیماتی که میزان سودآوری را افزایش داده و خسارت‌های احتمالی را به حداقل می‌رسانند.
کارشناسان ارشد می‌توانند به‌طور مستقل کار کنند؛ کسانی هستند که کارشان مؤثرترین نتایج را دارد و می‌توانند به‌عنوان رهبر و سرپرست دیگران کار کنند. علاوه بر این لازم است مهارت‌های ارتباطی مؤثری داشته باشند تا بتوانند اعضای دیگر گروه را متقاعد کنند فعالیت‌هایشان را مطابق تصمیمات اتخاذشده تغییر دهند.
گاهی دسته‌بندی مهندسان کار آسانی نیست. ممکن است کسی در انجام کارهای سخت نابغه باشد اما نوبت به کارهای نسبتاً آسان که می‌رسد خرابکاری کند! گاهی برنامه‌نویسی که بیش از 4 سال سابقه کاری دارد آن‌قدر مهارت ندارد که بتوان او را برنامه‌نویس سطح متوسط نامید چراکه شرکتی که در آن کار می‌کند پروژه‌هایی ندارد که انجام آن‌ها مستلزم تسلط بر استانداردهای بالای برنامه‌نویسی باشد.
درنتیجه هر فرد، مهارت‌هایی منحصربه‌فرد دارد و لازم است او را با توجه به عوامل دیگر درجه‌بندی کرد. درهرحال در این مقاله به سؤالات اساسی مطرح‌شده در عنوان پاسخ داده‌ایم و امیدواریم اکنون دانش بیشتری در مورد سطح مهارتی برنامه نویسان نرم‌افزار کسب کرده باشید.
رایگان و به صرفه تر از هر جایی …
ior, Middle, and Senior Developers: Knowing Who Is Who